Łosoś, multicooker i konkurs ;)

Moja ulubiona jesienna zupa smakuje najlepiej po długim spacerze nad Odrą albo konnej wycieczce do lasu, gdy na dworze zaczyna się już lekki mrozik! Jej ciepło i kremowa konsystencja rozpływają się wtedy po zmarzniętym i szczęśliwym ciele, a pomarańczowy kolor cieszy oczy!
Podanie w bogatszej wersji z pieczoną kukurydzą i chilli zaspokaja wszelkie, kulinarne potrzeby estetyczne i dopieszcza kubki smakowe. Z czego jest moja ulubiona zupa? Naturalnie z „królowej jesiennych ogródków”, czyli dyni i dopełniających smaku pieczonych warzyw – pomidorów, czosnku, cebuli… Wszystko doprawione papryką, kurkumą i innymi pachnącymi przyprawami. Zapach roznoszący się z kuchni obezwładnia i powoduje burczenie w brzuszkach – wszak jesteśmy już po długim spacerze! Kocham ten stan i smak, i radośc gotowania, i uśmiech mojego chłopaka z nad talerza :)

Agatko, mnie najlepiej rozgrzewa rosół z dodatkiem imbiru i chilli :) Długo gotuję kurę z warzywami, a na sam koniec przyprawiam solą, pieprzem i chilli. Dopiero na talerzu ścieram świeży imbir i jestem w niebie :) Kocham rosół!!! Dziś po raz pierwszy będę robiła rosół z kaczki :)

Uwielbiam mieszać smaki. Kocham ostre przyprawy, dlatego okres jesienno zimowy jest dla mnie polem do popisu w przygotowaniu rozgrzewających potraw. Jedna z moich ulubionych zup to totalny misz masz ale smakuję wyśmienicie.
300 g piersi z kurczaka
300 g łososia
400 g kalafiora
400 g cukinii
300 g czerwonej papryki
kukurydza
1 duża cebula
3 ząbki czosnku
Chilli
Curry
Kukruma
Imbir
Kardamon
Olej rzepakowy
Majeranek
Sól, pieprz
Pomidory z puszki lub świeże
Filet z kurczaka i łososia kroimy w kostkę. Marynujemy w 2 łyżkach oliwy z oliwek połączonej z chilli, curry, majerankiem i imbirem. Tak przygotowane mięsko wkładamy do brytany i pieczemy przez 15 min/170 stopni . Paprykę i kukurydzę kroimy według uznania i wkładamy do piekarnika na 15 min/170 stopni. Resztę warzyw myjemy kroimy i wrzucamy do garnka zalewając 0,5 l wody. Gdy woda z warzywami zaczną się gotować dodajemy pomidory z puszki. Po chwili całość rozdrabniamy za pomocą blendera . Dodajemy wyżej wymienione przyprawy. Do powstałej zupy krem dokładamy upieczoną paprykę i kukurydzę a także kurczaka i łososia. Możemy do złagodzenia smaku dodać łyżkę jogurtu naturalnego.
Smacznego

Witaj Agatko :)
Chciałabym przedstawić Tobie i czytelnikom moją wersję jesiennej zupy.
Ulubiona – bo smakuje wszystkim domownikom.
Jesienna – robię ją cały rok, ale jesienią – najczęściej.
Jesienią najczęściej można złapać infekcję – trzeba z tym walczyć – naturalnie, rozgrzewająco ;)
Robię ją przy okazji wszelkich spotkań ze znajomymi :) Zupa otrzymała nawet swoją nazwę – A gU zIu Pa :)

Tajska Zupa z lekką kombinacją :)

Duża puszka mleka kokosowego ( ja dodaję 500 ml)
500 mililitrów wywaru – bulionu (obowiązkowo prawdziwy, na porcji i włoszczyźnie)
1 duża pierś z kurczaka
4-5 łyżeczek pasty kary – ( ja używam żółtej pasty TaoTao )
imbir świeży – można użyć w proszku, ale świeży ma intensywniejszy smak i aromat – wedle gustu, kawałek
2-3 duże ząbki czosnku
1 papryczka chilli – bez ziarenek, chyba że ktoś preferuje bardzo ostrą zupę.
Pół limonki
Pół cytryny

Przyprawy:
Szczypta kurkumy
3 łyżki stołowe sosu rybnego
Szczypta cukru
Sól, pieprz,
Pieprz kolorowy

Przygotowanie:
1. Gotujemy bulion na porcji rosołowej i włoszczyźnie
2. Dodać mleko kokosowe, i gotować kilka minut
3. Pierś kurczaka pokroić w małe paseczki, podsmażyć na oliwie razem z posiekanym czosnkiem i połową papryczki chilli.
4. Pierś dodać do bulionu.
5. Dodać starkowany imbir, sos rybny, doprawić.
6. Całość zagotować ok 10-15 minut, na wolnym ogniu.
7. Dodać sok z połowy cytryny i limonki.
8. Podawać w małych miseczkach.

Zupa jest pyszna! Rewelacyjnie rozgrzewająca!
Polecam na chłodne popołudnia, dla rozgrzania jesiennej atmosfery :)

Smacznego!

jako, że jestem fanką ciekawych przepisów, które odrobinę odstają od tradycyjnej kuchni polskiej, zdecydowałam się zachęcić Was taką oto moją ulubioną zupką rozgrzewającą. Ma ona rodowód ponoć wietnamski, co nie kojarzy się w sumie świetnie, ale co tam! Zarażę Was tą zupą i koniec! Składniki: bulion wołowy ( sekretem jest wywar nie tyle na wołowinie co przede wszystkim na kościach wołowych, o które straaasznie ciężko) i cebule (ja daję 3 na 3 l bulionu, bo uwielbiam słodkawy smak zupki); przyprawy: anyż, cynamon, imbir, goździki, cukier (ok 2 łyżeczki na 3 l wywaru); do smaku (dosłownie po małej łyżeczce na całosć) sos Hoisin (na bazie śliwek i soi), sos rybny, sos sojowy; dodatki: makaron ryżowy, dymka, bazylia, kolendra, kiełki fasoli mung, papryczka chilli, cytryna pokrojona w ćwiartki, troszke wołowiny (świeżej) pokrojonej w cieniusienkie plasterki.
Przygotowanie: kosci po zalaniu zimną wodą i zagotowaniu 5 min, odlać i jeszcze raz umyć, pozbędziemy się w ten sposób suzmowiny), zagotować 3 l wody i wrzucić do niej kości + przyprawy i cebulę. Pyrkolic 2h. przyprawić sosami; w miseczkach poukładać plasterki wołowiny, ona się ślicznie zetnie jak zalejemy gotujacym się bulionem, dodać makaron i dodatki,m udekorować ziołami. Doprawić cytrynką, jak ktoś lubi – ja uwielbiam!

SMACZNEGO!

–

Tak naprawdę jesienią rozgrzewa każda zupa.. Kiedy jestem zmarznięta po całym szarym dniu w pracy, jedyne o czym marzę, to właśnie talerz pysznej, pachnącej i gorącej zupy. Z sentymentem wspominam te robione przez mamę. Jesienią najbardziej smakowały nam takie, których nie jedliśmy całe lato i za którymi zdążyliśmy się stęsknić. Zajadaliśmy się wtedy zupą grochową i fasolową. Teraz, kiedy sama zaczynam gotować, nie odważyłam się jeszcze zrobić ich samodzielnie. Obawiam się bowiem, że nie będę w stanie powtórzyć tamtego smaku. W zamian gotuję za to zupę z czerwonej soczewicy. Najlepsza jest ugotowana na bazie rosołu z poprzedniego dnia… Nigdy nie uzyska się takiego smaku używając tylko wody, nawet z najbardziej wyszukanymi przyprawami. Soczewicę dodaję jak ryż w risotto – na podsmażaną cebulę z dodatkiem wytrawnego białego wina. Myślę, że właśnie wino, oprócz dobrego! rosołu, jest tajemnicą tego niepowtarzalnego smaku. Do tego wszystkiego dodaję jeszcze pomidory (oczywiście własnoręcznie zaprawione w słoiczku) i gotowe. Proste, a smaczne. Soczewica w zupie smakuje jak rozdrobnione mięso z kurczaka. Tym sposobem można więc przemycić zdrowe roślinne białko tradycjonalistom, którzy kręcą nosem na wszystkie kulinarne nowinki ;)

Moja ulubiona to…. oczywiście pomidorowa:)
ale zmodyfikowana….W takim razie zaczynamy:
2 Marchewki, seler, pietruszkę i jedną pojedyńczą pierś z kurczaka gotujemy. 5 pomidorów w skórkach wrzucam do piekarnika, oczywiście razem z cebulką i czosnkiem. Gdy oba zestawy już będą miękkie łączymy i mixujemy. Niesamowity aromat zupy krem dodajemy do wywaru zupki…. Gdy zupka już będzie dochodzić doprawiamy: sól, pieprz cayenee, majeranek bazylia i oczywiście natka pietruszki (ilosci wg uznania). A teraz sekret: rozdrobnione pokrojone kawałki pomarańczy dorzucamy do talerza pysznego kremu, oraz skrapiamy sokiem z tej pomarańczki (wg uznania proponuję też zetrzeć skórkę i posypać nią na samym końcu). dla tych co nie dbają o dietę wisienką na torcie będzie pierzynka z ubitej śmietanki 36% i posypanie szczyptą cynamonu… oto mój kawałek raju :) Smacznego i pozdrawiam monika

Jesienią potrzeba nam ciepła domowego jedzenia. Zasilenia. Rozgrzewające zupy są tym dla żołądka, czym dla serca miłość. Wszystko w nas zaczyna emanować pozytywną energią. Jesteśmy najedzeni, spełnieni i odczuwamy jakże pożądany błogostan…
Na polach mnóstwo dorodnych główek kapusty. Kiszona kapusta kusi w warzywniakach i na straganach… Idę ulicą i czuję zapach, który mnie urzeka tak bardzo, tak mocno, tak przekonywująco, że natychmiast skręcam do sklepu mięsnego, aby kupić żeberka. Kapustę już mam, od teścia. Czeka na mój najlepszy ruch. Będzie kapuśniak, domowy, pachnący, sycący…
I zaczynam krzątać się z myślą o nagrodzie, jaką będzie dla mnie i mojej rodziny wspaniały smak kapuśniaku.
Włoszczyzna, cebula, ziemniaki, kiszona kapusta, żeberka, przyprawy i czaruję…gotuję…smakuję…Zupa pachnie coraz bardziej, intensywnie…Otwieram okno. Wiem, że kuszę tym samym całą resztę przechodniów do ugotowania tej jesiennej, aromatycznej zupy. Jestem pewna, że ten zapach pozostanie w ich pamięci. Może natychmiast skręcą do pobliskiego sklepu po składniki, a może za dni kilka…Na pewno niebawem. Jeżeli lubią kapuśniak…ale kto nie lubi kapuśniaku??No kto???

Smacznego !
Pozdrawiam.Joanna Szczepańska

Ja zupę podawałam w formie kremu, ale równie dobrze można ją pozostawić w postaci niemiksowanej. Idealnie nadaje na chłodne jesienno-zimowe wieczory, kiedy pragniemy zjeść cos rozgrzewającego 
Składniki:
1/2 łyżeczki ziaren kminu rzymskiego
1/2 łyżeczka ziaren kolendry
1 cebula drobno posiekana
225 g marchwi – pokrojonej w drobną kostkę
75 g czerwonej soczewicy
250 ml soku pomarańczowego
500 ml wywaru
200 g przecieru pomidorowego PODRAVKA
1-3 łyżeczki ostrej, czerwonej pasty curry
do podania:
jogurt naturalny
świeża, drobno posiekana kolendra
słodka papryka w proszku

Wykonanie:
Do garnka wrzucić nasiona kminu i kolendry. Prażyć przez 2 minuty aż do ich lekkiego zrumienienia.
Dodać posiekaną cebulę, pokrojoną w kostkę marchew, soczewicę, sok pomarańczowy, wywar, przecier pomidorowy PODRAVKA oraz ostrą pastę curry. (Uwaga: Zacząć od 1/2 łyżeczki, bo jest baaardzo ostra!)
Całość zagotować, a potem zmniejszyć ogień do małego i gotować około 30 minut, aż soczewica będzie miękka.
Zmiksować (w całości lub w części, albo w ogóle). Doprawić do smaku solą i pieprzem.
Podawać gorącą z łyżką jogurtu naturalnego, szczyptą słodkiej papryki i posiekaną świeżą kolendra.
Smacznego:)

Puree z pieczonej dyni stało się podstawą pysznej zupy dyniowej z imbirem, curry i mlekiem kokosowym. Do zupy przygotowałam czosnkowo-muszkatołowe prażone pestki dyni – niesamowicie aromatyczne i chrupiące. Koniecznie spróbujcie!

SKŁADNIKI (na 4 małe porcje):

1 duża cebula
1-2 ząbki czosnku
pół łyżeczki przyprawy curry
1 łyżeczka startego świeżego imbiru
4 ziarenka ziela angielskiego
2 liście laurowe
2 marchewki
3 średnie ziemniaki
2 szklanki puree z dyni – przepis tutaj (można użyć surowej dyni, obranej i pokrojonej w kostkę, gotujemy ją wtedy razem z warzywami)
1 szklanka mleczka kokosowego
olej do smażenia
sól, pieprz

garść pestek dyni
1 ząbek czosnku
szczypta gałki muszkatołowej
1 łyżka oleju

WYKONANIE:

Marchewkę i ziemniaki kroimy w kosteczkę. Cebulę siekamy i smażymy na 2-3 łyżkach oleju kilka minut, do zeszklenia (najlepiej w głębokim rondlu z grubym dnem, w którym potem będziemy gotować zupę). Dodajemy przeciśnięty przez praskę czosnek, starty imbir, curry, ziele angielskie, liście laurowe i smażymy jeszcze minutę mieszając. Następnie dodajemy pokrojone warzywa i smażymy kolejne kilka chwil. Zalewamy 2 szklankami wody, przykrywamy i gotujemy warzywa do miękkości (jeśli używaliśmy patelni, to należy przełożyć wszystko do garnka). W czasie gotowania doprawiamy solą i pieprzem. Gdy warzywa są już miękkie, wyjmujemy ziele angielskie i liście laurowe. Wszystko bardzo dokładnie blendujemy. Dodajemy puree z dyni i mleko kokosowe, mieszamy i gotujemy jeszcze kilka minut. Jeśli trzeba, doprawiamy solą i pieprzem. Gotową zupę jeszcze raz blendujemy, aby była jedwabista. Pestki z dyni prażę zazwyczaj na suchej patelni, ale ponieważ tym razem dodałam czosnek i gałkę muszkatołową, potrzebna była łyżka oleju. Pestki wraz z czosnkiem przeciśniętym przez praskę i gałką muszkatołową smażymy na łyżce oleju przez kilka chwil (nie dłużej niż minutę). Można dodać małą szczyptę soli. Posypujemy zupę na talerzach.

Moją ulubioną jesienną potrawą jest zupa- krem porowa z dodatkiem mini mięsnych kuleczek i delikatną nutą sera. Zupka rozgrzewająca, sycąca i tak pyszna! Cała rodzina zajada się nią bez końca. A więc kiedy wraz z bliskimi marzymy, by zjeść coś specjalnego w chłodny jesienny wieczór przygotowuję właśnie tę zupkę. Wszyscy o dziwo garną się wtedy do pomocy..(żeby szybciej mogli już jeść gotową potrawę:). Przygotowuję więc bulion drobiowo- warzywny, a następnie dodaję do niego dużą ilość zeszklonego na masełku pora. Dodatkowo cebulka, kilka ziemniaczków, ewentualnie niewielki dodatek marchewki, selera i pietruszki. Jednak por zdecydowanie góruje w garnku! Zupkę blenduję i dodaję ser pleśniowy, który od razu wspaniale rozpuszcza się w gorącym kremie i nadaje mu kremowy, aksamitny charakter. Przyprawiam moją zupkę dość intensywnie- lubię te smaki. Nie może być mdła, niedoprawiona. Podaję z zieleniną- kolendrą i natką pietruszki oraz przygotowanymi w tym samym czasie mini kuleczkami- klopsikami z mięska mielonego. Pulpeciki są mięciutkie, aromatyczne, bo z dużą ilością czosnku, ziół… Tak! To obiad wymarzony.. aromatyczny, sycący, po prostu PRZEPYSZNY! … i to wspaniałe uczucie, kiedy moi bliscy z uśmiechem na ustach proszą o dokładkę dokładki :)

Moja sycąca i doskonale rozgrzewająca propozycja na jesień to Anielik z kaszą ;-) nazwa Anielik wzięła się od mojej prababci Anieli, która była moim faworytem jeśli chodzi o zupy. Tę zupę pamiętam najbardziej gdyż zawsze jadaliśmy ją późnym popołudniem w małym drewnianym domku Anielki, kiedy już powoli widok za oknem stawał się mroczny. Zupę zawsze wyjadaliśmy gorącą z garnka jeszcze przed podaniem :))

Składniki:
– 4 większe marchewki,
– 6 ziemniaków,
– 4 łyżki stołowe kaszy gryczanej palonej,
– połowa mniejszej cebuli,
– 4 ziela angielskie,
– 3 licie laurowe (tudzież bobkowe jak mawiała moja babcia)
– 6 szt pieprzu w ziarnkach,
– 30 dag karkówki,
– łyżeczka soli (najlepiej morskiej),
-1 łyżeczka mielonej papryki słodkiej.

Przygotowanie:
Do garnka wlewamy wodę, wkładamy pokrojone w grubszą kostkę ziemniaki i marchewkę w talarki. Wrzucamy wszystkie przyprawy: ziele angielskie, liść laurowy, pieprz, sól i paprykę. Gotujemy na małym ogniu. W pomiędzy czasie podsmażamy karkówkę aż się zarumieni i dodajemy do garnka razem z tłuszczem i przywarkami z patelni. Połowę cebuli opalamy (moja babcia opiekała ją na piecu kaflowym) i wrzucamy do garnka. Pod koniec gotowania dodajemy kaszę gryczaną i właśnie w niej tkwi cały urok tej zupy :-)

Smacznego!

Nie znam przepisu na moją ulubioną zupkę jesienną, gdyż moja babcia powiedziała, że wyjawi mi ten sekret dopiero przed śmiercią, więc nawet wolę nie poznać jeszcze przepisu. Ilekroć próbowałam wykonać ją sama zawsze coś było nie tak. Zupka jest wykonana z kalafiora – to wiem na pewno gdyż sama go babci przynoszę! Ma on lekko maślany posmak, co znaczy że babcia podsmaża go na margarynie lub własnoręcznie wyrabianym masełku (pychota!). do tego cebulka i troszkę swojskiej kiełbaski – również podsmażone delikatnie. Wszystko gotowane razem do miękkości z dodatkiem marchewki, pietruszki i selera. Jest przyprawiona na gęsto natką pietruszki co nadaje jej zielonkawy wygląd. Sądzę że dla rozgrzania dodana jest gałka muszkatołowa i cynamon – jednak proporcje pozostałych przypraw to dla mnie zagdaka. Zupa ma przepiękny zapach cynamonu rozchodzący się po całym domu i jest bardzo sycąca. Moje podniebienie jest w niebo wzięte a kubki smakowe tylko czekają na kolejną porcję. Każdy kto spróbował wymysłu mojej babci oblizuje się na samą myśl. Kiedyś chętnie dodam przepis, a póki co zostaje mi połknąć ślinkę bo zanim pojadę do babci zostaje jeszcze troche czasu. Mniam mniam…

O raju!
Myślę jesień – widzę „liście”. A obserwując je, jednocześnie dostrzegam całą paletę barw… Ale mimo wszystko dominuje ten jeden – szczególny, żywy i radosny – pomarańczowy.
Lecz nie, nie będzie to nic z owocem pomarańczy związane. Osobiście owoców nie darzę miłością żadną. Wiem, wiem, „- Jak tak można?!” – A można. Lecz nie o tym dziś rozprawiać będę ;)
Dziś zaskoczę cały świat. Rozkładając tym samym na łopatki opinię, która wszem i wobec krąży, iż „Królowa jest tylko jedna”. O nie, nie – PRAWDA JEST INNA…
Owe „caryce” jesiennej kuchni to właśnie dwie najwspanialsze POMARAŃCZOWE damy.
Po prawej zasiada Zgrabna Marchewka, po lewej zaś Najpiękniejsza z Dyń.

To para idealna na chłodne wieczory, na jesienny katar i lekkie przeziębienie, właściwa także na relaks i odpoczynek w domowym zaciszu. Ich towarzystwo nawet w samotny wieczór, sprawia, że można poczuć się iście królewsko ;)

A zatem… Aromatyczny czosneczek i łzawą cebulę dusimy w garnku, do którego po niedługim czasie zapraszamy Zgrabną Marchew jak i Piękną Dynię (pominę fakt, dekapitacji owych Dam…).
„Garowa sauna” rozluźnia naszych gości, na tyle, by mogli z radością zasmakować kąpieli wodnej w pachnącym bulionie. Wisienką na torcie okazują się przyprawy – imbir i odrobina pieprzu.
Całość zmiksowana na krem (z odrobiną śmietanki).

Ostatecznie Nasze Królowe wkraczają na stół, ciesząc nie tylko oko blaskiem jesiennej barwy, ale także radując podniebienie. Jest smacznie, nonszalancko i niesamowicie ciepło w brzuszku i w sercu.
;)

Moja zupa jak ta lala, dynią i chili jest malowana,
jej eneria już od progu woła do mnie „moja droga..
chodź do stołu rozgrzej się, zupką z dyni ogrzej się”
Energetyczny kolor i smak, z dynią i chili żyję za pan brat!
Ta kusicielka dobrze wie, że argumentów ma moc, no bo
przecież witaminy są dla pięknej cery mej dziewczyny,
a o smaku już nie wspomnę, w niebo unoszę się wiekopomne..
aksamitność w ustach się rozpływa, a na ustach przeszczęśliwa mina..
to jest rozkosz, to poezja, to nazywa się dyniowa impresja,
chili jej wtóruje, imbir poklaskuje, szczypta szczęścia zupe miksuje…
i tak oto zupka ma tysiąc zmysłów ma: rozkosz podniebienia zabiera mnie
w gorące chwile, godne powtórzenia i dzielenia!
Zapraszam :)

Najbardziej upragnioną zupą jesienno zimową jest ta z czerwonej soczewicy z dodatkiem dużej ilości pomidorów, cebuli pokrajanej w piórka i czosnku, który pochłaniam w sporej ilości i wcale nie ze względu na wyeliminowanie chorób ale na smak jaki czosnek nadaje potrawom i zupom. Pamiętam tę zupę z dzieciństwa, stojącą babcię w niebieskim kraciastym fartuchu, wołającą mnie i moją siostrę na obiad. Nakładała tę gorącą zupę ogromną zieloną emaliowaną chochlą, wszyscy delektowaliśmy się zapachem tej zupy, zupy jednogarnkowej bo była niezwykle gęsta, bardzo pomidorowa, gorąca i zawsze pyszna. Babcia smażyła do niej czerstwy chleb na patelni z odrobiną oliwy, który moczyło się w gorącej zupie a potem zjadało kawałek po kawałku. U mnie to zupa niezapomniana, idealna by się rozgrzać, najeść i znowu o niej marzyć! i choć babci mojej już brak to zupa na moim stole gości od lat w niesamowicie różnej postaci…w sezonie dyniowym z dodatkiem dyni..z chorizo…z pieczonym boczkiem…z papryką… a nawet zdarzyło się z boczniakami – całkiem przyzwoita kompozycja :) Pozdrawiam

Zupa, na którą naprawdę zawsze mam szaloną ochotę, zupa, do której zrobienia potrzeba naprawdę minimalną ilość składników, zupa, która pokazuje, że cierpliwość w gotowaniu jest niezwykle ważna i…. pozwala wydobyć nieprawdopodobny smak… To francuska zupa cebulowa. Pierwotnie zupa zwykłych ludzi, dziś przez niektórych uznawana jako prawdziwy rarytas. Nie każdy przepada za jej smakiem, ale sądzę, że to dlatego iż nie zechciał jeszcze przygotować jej samodzielnie w domu. A to błąd, ponieważ właściwie w 1.5h możemy przygotować super aromatyczną potrawę. Do przygotowania zupy najlepiej użyć domowego bulionu warzywnego lub warzywno-mięsnego. Wystarczy go 1 litr na 2 bardzo głodne osoby. Dodatkowo: kilogram cebuli, którą należy poszatkować na cieniutkie plasterki – najlepiej robi się to tarką z końcówką jak do szatkowania kapusty czy ogórków. Ponadto potrzebne będzie białe wino (ok 150 ml, resztę można wykorzystać po obiedzie :D), 2 ząbki czosnku, masło (ok. 60 gram), oliwa z oliwek oraz najważniejsza sprawa: tymianek.Oczywiście sól i pieprz do smaku a także czerstwa bułka/chleb i ser do posypania grzanek. Czyli właściwie większość rzeczy, które mamy w lodówce.
Istotną sprawą jest skarmelizowanie cebuli – tu jest potrzebna właśnie cierpliwość, bo cebula karmelizuje się ok. godziny. Ale dzięki naszej wytrwałości nie będziemy musieli jej dosładzać cukrem tylko po odpowiednim czasie sama rozwinie swój zupełnie odmienny od tego, który znamy na co dzień smak i piękny brązowo-karmelowy kolor. W rondelku zatem rozpuszczamy masło z oliwą i karmelizujemy pokrojoną w cienkie piórka cebulę do momentu aż będzie zupełnie miękka, w kolorze karmelowym. Potem dodajemy przyprawy tj. tymianek, sól i pieprz, gotujemy jeszcze trochę razem, następnie dolewamy do cebuli wino, zagotowujemy razem i na koniec dolewamy bulion – zagotowujemy. Pozostaje teraz już tylko nasmarować czosnkiem kromki bułki lub chleba, przelać pyszną, aromatyczną zupę do miseczek, ułożyć na niej bułkę i posypać ulubionym serem. Ekstaza smakowa gwarantowana. Zupa musi być podawana gorąca, tak żeby ser na grzankach się rozpuścił, dlatego właśnie zupa ta jest tak bardzo rozgrzewająca. A poza tym do jej przygotowania nie trzeba ani dziwnych składników ani super umiejętności. Jej bursztynowy kolor zachwyci naprawdę każdego. Gorąco polecam!

„4 jabłka i cebulę poproszę.” Tak było przez pierwsze dwa tygodnie. Potrzebowaliśmy kolejnych dwóch, aby przejść do na „ty”, a składanie zamówienia skondensować do miłego „to, co zawsze”… podszytego wreszcie na wiosnę tęsknotą do „nie, dobrych jabłek teraz nie ma”. I tylko cebula nie podlegała negocjacjom w warzywniaku.
Każda kremowa zupa zaczyna się tak samo – od duszenia cebuli na maśle. Dodatkowe elementy to już impulsywna decyzja. Gdy warzywa na niewielkim ogniu pykają w dedykowanym im „zupowym” garnku, wyciągam z szafki kolejne pudełka z pudełeczkami, woreczkami, słoiczki z folijkami, próbówki z jakimiś próbkami… Dramatyczna próba zapanowania nad kompulsywnym kupowaniem przypraw. A potem perfidnie wpycham do pojemniczków mokry palec i oblizuję, wącham, pomrukuję. Choć bywa też, że kluczem bywa element zaskoczenia: „mój boże, kozieradka?!”. W całym tym, mocno skażonym zasadą nieoznaczoności Heisenberga procesie, zdarzają się jednak dobre pomysły…

Więc robisz tak. Cebula – wiadomo. Dorzucasz posiekany czosnek. Zanim to się wydarzy jeszcze nagrzejesz piekarnik i upieczesz w nim paprykę. Wiem, że takie wypieczone strąki się obiera, ale tak naprawdę to nigdy tego nie robię… Jestem zbyt niecierpliwa aby, gdy mi tak zapachnie już całe mieszkanie, czekać aż ostygnie, więc parzę sobie opuszki palców krojąc tę gorącą paprykę. Do mikstury w garnku dodaję jeszcze puszkę pomidorów, szklankę bulionu, ostrą paprykę, sól, szczyptę cukru. I festiwal pieprzu. Och, nie ma czegoś takiego jak za dużo pieprzu. Pokrywka i niech sobie pyrka. Na zmiksowanej i przelanej do talerzy emulsji zrobię jogurtem esy-floresy. I nawet ta noc o 17 robi się jakąś taka strawniejsza.

Nasza ulubiona jesienna rozgrzewająca zupa, to marchewkowa – zwana Kubusiową. Poprawiająca nastrój zarówno kolorem, jak i smakiem.
Zupa krem marchewkowa jest łatwa i szybka w przyrządzeniu. Sprawdzi się na każde jesienne popołudnie. Można ją podać w wersji marchewkowo-ziemniaczanej, z kaszką manną (dla małego dziecka), makaronem, grzankami … Moje dzieci uwielbiają ją z drobnym makaronem literki. Bardzo oryginalnie smakuje podana z fetą.

Czasami dania w naszym domu przemycam pod nazwami bajkowych postaci. Tym sposobem udało mi się wprowadzić do naszego menu wiele ciekawych propozycji, tj. zupa krem z zielonego groszku – zupa Shrek’a, szpinak (zwany koszmarem przedszkolaka) u nas jest specjałem Papy Smurfa :)))

Miasto S. – osiedle „Smacznie”. To nie jest zwykłe osiedle… Mieszkają tutaj… warzywa, owoce, przyprawy, domowe przetwory, smarowidła… Wszyscy się dobrze znają z widzenia, pomagają sobie, wiedzą, że są sobie bardzo potrzebni, by wyczarować pyszności! Któregoś zimnego dnia do domu wróciła Panna Kapusta… Minę miała kwaśną. „Brr, ale zimno!” Trzeba się rozgrzać!” – mówi! I zwołała naradę kuchenną w specjalnym pomieszczeniu – zwanym garnkiem :-) Zawołała Żeberka, które po drodze gdzieś się uwędziły. Wrzuciła do zimnej wody. Żeby Żeberkom zrobiło się ciepło w garnku rozpaliła ogień :) W między czasie Panna Kapusta poszła pukać do innych, których potrzebowała do stada garnkowego… Kartofle poprosiła o obranie się ze skóry i pokrojenie w kostkę… Spotkane po drodze Marchewkę, Pietruszkę i Selerkę mocnooo potarła i dołączyła do rozgrzewających się w wodzie żeberek. Gotowe Ziemniaki po chwili dołączyły do reszty. Kapusta wiedziała, że za chwilę sama będzie musiała wskoczyć do wody, dlatego szybciutko pobiegła po zaspaną Papryczkę Chilli, która miała diabelską moc! Zapukała do mieszkania przypraw – Kminku, Ziela, Soli i Pieprzu… Wszyscy stanęli na wysokości zadania. Panna Kwaśna ;-) biegiem dołączyła do żeberek. Chwilę się razem popluskali w garnku. Papryczka przekrojona na pół także ochoczo wskoczyła do wody… By nadać jeszcze większej mocy rozgrzewającej pozostawiła w sobie pestki… Przyprawy przed wpadnięciem do garnkowego pomieszczenia postanowiły wydobyć z siebie jeszcze więcej aromatu i potłuc się trochę w moździerzu… Wszyscy byli zadowoleni… Popluskali się w wodzie chwilę by potem delektować się smakiem aromatycznej i rozgrzewającej zupy… :) Na degustację zaprosili mieszkańców w pobliżu :) „Czy wiedzą Państwo jaka to zupa?” – spytała się Panna Kapusta. Już nie miała kwaśnej miny ;-).

„Taaak, taak…. K-A-P-U-Ś-N-I-A-K!!!” – wszyscy odpowiadają chórem!

Ze wspomnień z mych lat dziecinnych wyłania się obraz brzydki
małego niejadka – Ani – co to lubi tylko frytki.
Nie znosiłam jeść i zawsze obiad każdy był wyzwaniem
dla całej mojej rodzinki: „Jak by tu nakarmić Anię?”.

Jednak z zalewu tych potraw, których szczerze nie znosiłam,
wyłania się ten wyjątek – zupka sercu memu miła,
pomarańczowa i ostra, odpowiednio doprawiona,
ach, jeszcze dziś czuję w nosie jej wyjątkowy aromat…

To MARCHWINKA mojej mamy – niezrównane osiągnięcie
naszej sztuki kulinarnej w Wielkopolsce. Czy przegięciem
będzie stwierdzenie, że nigdzie w świecie takiej zupy nie ma?
Chcecie sprawdzić? Niżej przepis – bo to nie jest żadna ściema!

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2214906059378&set=a.2214871418512.2129337.1449381022&type=3&theater

To jedyne danie w świecie, przed którym nie uciekałam,
ba! Tej zupy ja się co dzień niemal zawsze domagałam!
I choć mama się starała wprowadzać różne potrawy,
moje żądanie „malchwinka” przerywało jej zabawy!

Tak to, nie umiejąc mówić jeszcze poprawnie, żądałam
tradycyjnych dań domowych. Na tym daniu – dorastałam!
A że „malchwinka” jest zdrowa i dobrze na dziecko działa,
mój wzrost przekona Was pewnie – metr osiemdziesiąt bez mała! :D

Zresztą i dzisiaj MARCHWINKĘ – w ciut pikantniejszej postaci
jadam często, zwłaszcza kiedy każde drzewo liście traci,
bo ta zupa mnie rozgrzewa, dodaje wigoru, siły,
dzięki niej niestraszna słota mi ani wicher niemiły!

Pozdrawiam! :)
Anula Wawrzyniak

ZUPA DYNIOWA

Na pogodę smutną i szarą
metodę stosuję prastarą.
Do garnka wody z solą nalewam,
niech się razem z warzywkami podgrzewa.
Może dorzucę jeszcze kurczaka,
jeśli ochota akurat taka.
Suszony grzybek, angielskie ziele…
mieszam, próbuję, uśmiechnąć się ośmielę.
Rosół, choć zwykły, to wyjątkowy,
ale wyruszam na dalsze łowy.
Mała spiżarka po cichu woła,
że taką zupką się rozgrzać nie zdołam.
Potrzebny imbir, cynamon, chilli!
Czy mamy gdzieś jeszcze kawałek dyni?
Jest! Ostał się cudem puree słoiczek.
Spieszyć się muszę, bo słyszę marsz kiszek.
Wszystko blenderem sprawnie traktuję,
po raz kolejny danie smakuję.
Przyjemne ciepło po ciele się rozchodzi…
To jest ten smak! Właśnie o to chodzi!