Domowe pesto, bruschetta z mozzarellą i warsztaty do wygrania

Chociaż we Włoszech króluje pasta, czyli wszelkiego rodzaju makarony, to dla mnie prawdziwa włoska potrawa to sałatka caprese! Niestety taka sałatka przyrządzona na polskiej ziemi nie ma już takiego czaru jak ta zrobiona w Italii ;) W moich wspomnieniach dokładnie utrwalił sie smak fantastycznie dojrzałych pomidorów i przepięknie pachnącej bazylii! Do tego prawdziwa mozzarella ze świeżego mleka! Dla mnie to jest właśnie esencja włoskiej kuchni!

Prawdziwie włoski smak i wspomnienie z wakacji to przepyszna pizza na cieniutkim, chrupiącym cieście z tuńczykiem, kaparami i oliwkami, podawana z pikantno-ziołową oliwą, którą miałam okazję zajadać się będąc zimą we Włoskich Alpach.

Dla mnie Włochy to prawdziwy smak mortadeli podawanej na drożdżowym chlebku oraz smak domowego makaronu z każdym rodzajem sosu. Kocham kuchnie włoska.

Dla mnie włoska kuchnia to stan umysłu. Jest tak samo nieokiełznana, ciągle do odkrycia jak nasze myśli. Inspiruje i porywa w podróż smaków, zapachów a i nawet dotykiem mozna ją kosztować. Za każdym razem podróż do Włoch traktuję jak wyzwanie. Z jednej strony sięgam do ulubionej pizzy Spinaci, Jednocześnie szukajac nowych smaków. Zasada jest dla nie jedna – pizza polana oliwą z pepperoncino, pasta posypana parmigiano…poezja. Marzeniem jest możliwosć gotowania z widokiem na Morze Liguryjskie, przy lampce wytrawnego wina ( no dobrze może dwóch ;) )

Jako fanatyczka cukiernictwa nie mogę powiedzieć nic innego jak to, że najlepsze są… włoskie desery! Co tam pizza i makarony (które to tak naprawdę uwielbiam), kiedy do wyboru są: puszyste tiramisu, tłuściutka panna cotta, migdałowy bonet, kruchutka crostata, delikatne serniczki z ricotty, chrupiące cantuccini, energetyczna cafe affogato, alkoholowe bombardino czy alkoholowo-kawowe calimero… To wszystko jest za dobre, aby sobie odmówić!

Kuchnia włoska jest bezapelacyjnie najsmaczniejszą ze wszystkich , których miałam okazji próbować :) Uwielbiam makarony pod wszelką postacią, kocham pomidory . A jednym z najmilszych wspomnień z króciutkiej niestety podróży do Włoch jest ogromny wafel pełen cudownych najwspanialszych lodów :)
Marzy mi się podróż do Włoch z ukochanym mężem – romantyczna – bez dzieci :P – gdzie każdy dzień kończyłby się spokojną długą – jak to w stylu włoskim jest – kolacją gdzieś w jakimś milutkim ogródku z widokiem na cudowne włoskie uliczki i rozkoszowanie się kolejnymi daniami w towarzystwie wspaniałych win ;)

We włoskiej kuchni uwielbiam właściwie wszystko. Pomidory, bazylię, sery. Nigdy nie jadłam takich lodów jak w Sienie, takiego spaghetti frutti di mare jak w Wenecji czy pizzy w Lukce!
Ale z wszystkich włoskich potraw najbardziej tęsknię do dania najprostszego w wymowie, ale zarazem najtrudniejszego do odtworzenia. Wiele lat temu pracowałam w małej miejscowości Montecatini Terme. I tam pierwszy raz w życiu jadłam bagietkę maczaną w ŚWIEŻO (max tego dnia rano) wyciśniętej oliwie. Dodatki bywały różne, ale smak i zapach tej oliwy śni mi się do dziś.

Jeśli Włochy, to 3 kolory: zielony biały i czerwony i dlatego: rukola, mozzarella i suszone pomidory, w tak prosty sposób można na talerzu oddać to co włoskie, aromat, smak, kolorystykę, idealną prostotę. A jak dorzucić do tego ciepłe pieczywo ze świeżo zrobionym masłem czosnkowym z natką pietruszki, to mmmmmmm….. :)

Kuchnia włoska kojarzy mi się z mniej znanym niż pizza czy spaghetti calzone. Wiąże się z tym pewna anegdota.
Będąc kiedyś na tygodniowej wycieczce w Rzymie i podążając ścieżkami wyznaczonymi w przewodniku, jednym z punktów planu danego dnia izyta we włoskiej tratorii, gdzie podają jedną z najlepszych pizza w całym Rzymie.
Kuchnia włoska kojarzy mi się z mniej znanym niż pizza czy spaghetti calzone. Wiąże się z tym pewna anegdota.
Będąc kiedyś na tygodniowej wycieczce w Rzymie i podążając ścieżkami wyznaczonymi w przewodniku, jednym z punktów planu danego dnia miała być wizyta we włoskiej tratorii, podobno jednej z najstarszych i najlepszych w Rzymie, gdzie głównie jadają tubylcy. Nie myśląc o tym, że w krajach południowej Europy o godz. 14 nigdzie nie dostanę obiadu, wybrałam się na wyczekiwany posiłek. Ku mojemu zasmuceniu, trattoria była oczywiście zamknięta, a ponowne otwarcie było dopiero od 19:00. Zachęcona jednak przez autora przewodnika do spróbowania lokalnych dań, postanowiłam się przegłodzić i poczekać do stosownej pory. Przy kolejnym podejściu do owego lokalu, postanowiłam już być przed czasem, na co kelnerzy się dziwili, śmiali i komentowali po włosku, co wprawiało mnie w zakłopotanie. Usiadłam przy stoliku i niecierpliwie przeglądałam kartę. Wszystkie pizze i inne dania były opisane tylko i wyłącznie po włosku. Gdy wybiła 19:00 jeden z kelnerów podszedł do mojego stolika, wręczył kartę i czekał na zamówienie. W żaden sposób nie potrafiliśmy się porozumieć, co do wyjaśnienia składu danych potraw. Nie chcąc pójść na łatwiznę zamówiłam coś pod tytułem calzone, z czego rozmumiałam tylko kilka dodatków wymienionych w składzie potrawy. Podczas dlugiego oczekiwania na posiłek sączyłam zimną wodę frizzante i oczami wyobraźni jadłam puszystą pizzę. Jakie było moje zdziwnie, gdy na stoliku wylądowało coś w rodzaju pieroga. Pierwszą moją reakcją była próba wyjaśnienia, że zaszła pomyłka q zamówieniu i domaganie się zmiany potrawy. Gdy jednak kelner udowodnił mi swoją słuszność, co do zaserwowanego dania, zabrałam się do degustacji. Doskonale pamiętam, jak rozkroiłam owego pieroga a tam wpłynęło lekko ścięte żółtko, wystawał doskaonale pachnący boczek i gałązki roku rozmarynu. Z całkowitym przekonaniem mogę powiedzieć że calzone, to moja najsmaczniejsza i najbardziej zaskakująca potrawa kuchni włoskiej.

U mnie w kuchni wiecznie pachnie Włochami :) póki co tylko te 2 zmysły zaspokajamy : węch i smak :) jak dziecięta troszkę podrosna wyruszamy na podbój oryginału. Aromat zupy krem z pieczonych pomidorow i papryki ze świeżą bazylia którą owity jest mój balkon, myślę że dorównuje zapachom z włoskiej tawerny. A cienkim ciastem wspaniałej pizzy wyrabianej małymi łapkami nie poradziłby rodowity mieszkaniec Italii. Spaghetti Napoli kolejne danie obowiązkowe na naszych talerzach bo dziecięce mordki zachwycone wxiaganiem czerwonego makaronu. Także warsztaty jak znalazł do dalszego zgłębiania tajników najlepszej kuchni na świecie (oprócz polskiej rzecz jasna ;)

Do tej pory nie miałam jeszcze okazji być we Włoszech, choć marzę aby się tam wybrać już od jakiegoś czasu… Miejmy nadzieję, że w przyszłym roku uda mi się zorganizować wycieczkę pełną słońca, widoków zapierających dech w piersiach i oczywiście pysznego jedzenia. Co mi się marzy? Aby odwiedzić Ligurię. Podróż rozpocząć od Genui i rozkoszować się ogromnymi ilościami pysznego, aromatycznego pesto! W miejscu, w którym wymyślono to genialne połączenie składników musi smakować wybornie.
Chciałabym także zobaczyć Cinque Terre. Zwiedzanie rozpocząć od wypicia espresso, a w każdym z pięciu miasteczek zatrzymać się i posmakować tego, co Włosi w swojej kuchni mają najlepszego. Spróbować farinaty spod ręki Włocha ;) w Monterosso, a w Vernazzie ugryźć kawałek focacci zamoczonej w oliwie. Corniglia oprócz zachwycających widoków, mogłaby zauroczyć mnie pysznym ravioli. W Manaroli chciałabym napić się tamtejszego wina, zaś w ostatnim – Riomaggiore, zrobić zapas oliwy, którą mogłabym zabrać do domu, aby dalej cieszyć się włoskim klimatem.
Mimo że to wszystko jest w sferze marzeń, głęboko wierzę, że uda mi się posmakować jedzenia będąc na miejscu, na Półwyspie Apenińskim, aby przekonać się i skonfrontować to, co udaje mi się przygotować w domu, z tym co prawdziwe, tradycyjne, po prostu włoskie. :)

Włoska kuchnia to kuchnia Domu. Uwielbiam mięsistą mozarellę z jędrnymi pomidorami, świeżą bazylią i chlustem muślinowej oliwy. Uwielbiam makaron alio di olio peperoncino. Ciepłe ledwie słodkie placuszki z kremowej ricotty… To jedzenie działa na mnie uspokajająco. Tak nie wiele trzeba, by smakiem ukoić. A kiedy przyjdzie dzień wyjątkowy marzę o rawiolli… z ciasta cieniuśkie jak kartka papieru, z kremowym farszem i oliwą z szałwią. Raz jadłam takie cudo… Niepowtarzalne. Marzę by się nauczyć je odtworzyć…

Choć w Italii nie byłam, ale bruchcieta u nas króluje od dawien dawna, z ostrym smakiem oliwy i czosnku jak dla nas. Bazylia rośnie w ogrodzie razem zresztą z rozmarynem, więc latem mamy absolutnie stały dostęp grillowanej cukinii marynowanej w oliwie i rozmarynie – zwłaszcza, że mąż wegetarianin – więc kiełbasy na ruszcie odpadają – choć grillowaną jagnięcinę z pomidorkami koktajlowymi w ziołach – z przyjemnością bym skosztowała. Na naszym stole często gości spaghetti aglio olio – zawsze pozostawia odrobinę piekącej tęsknoty za słońcem ;)
Dużo by Opowiadać – Kuchnia Włoska wszechstronnością łączy naszą rodzinę – dwa przeciwstawne bieguny – ON wege JA polska tradycjonalistka. A dzieci cóż – od urodzenia uczone kuchennego „multikulti”.